ο Veterans History Project (VHP) είναι περήφανη που προσφέρει μια νέα διαδικτυακή έκθεση, μέρος της τεράστιας σειράς επιμελημένων θεματικών μας παρουσιάσεων συλλογικά γνωστές ως Εξυπηρέτηση: Οι Φωνές μας. Παλαιότερα γνωστό ως Βιώνοντας τον πόλεμοαυτά τα εκθέματα αποτελούν μέρος του νέου ιστότοπου της VHP, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του για την Ημέρα των Βετεράνων το 2022. Αυτές οι παρουσιάσεις παρέχουν στους χρήστες ένα ειδικά επιλεγμένο σύνολο συλλογών με επίκεντρο ένα συγκεκριμένο θέμα, προσφέροντας άμεση πρόσβαση σε πλούσια σε περιεχόμενο προφορικές ιστορίες και άλλο πρωτότυπο υλικό πρωτογενούς πηγής.
Η νεότερη δόση του Εξυπηρέτηση: Οι Φωνές μας επικεντρώνεται στις εμπειρίες των Αφροαμερικανών που υπηρέτησαν κατά τη διάρκεια του Β‘ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τίτλο «Αποφασισμένες να υπηρετήσουν: Αφροαμερικανές γυναίκες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», η παρουσίαση εξερευνά τις ιστορίες 15 βετεράνων που υπηρέτησαν στην πολιτεία και στο εξωτερικό, από την έρημο της Αριζόνα μέχρι τις λεωφόρους της Γαλλίας.
Από τους 15 προβεβλημένους βετεράνους, ένας αριθμός υπηρετούσε στους 6888ου Κεντρικό Ταχυδρομικό Τάγμα, που γιορτάζεται ως η μόνη αφροαμερικανίδα γυναικεία μονάδα που αναπτύσσεται στο Ευρωπαϊκό Θέατρο. Ιστορίες από αυτές του 6888ου μπορεί να διερευνηθεί περαιτέρω στα VHP Οδηγός έρευνας για τη μονάδα και τη συνοδευτική ανάρτηση ιστολογίου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η υπηρεσία των Αφροαμερικανών γυναικών κατά τη διάρκεια του Β ‚Παγκοσμίου Πολέμου εκτεινόταν πολύ πέρα από αυτή τη μονάδα – υπηρέτησαν σε ρόλους που κυμαίνονταν από νοσοκόμες μέχρι διοικητές και δασκάλες. Μερικές φορές το καθήκον απαιτούσε την ανάληψη πολλαπλών εργασιών. Αζαλία Όλιβερ υπηρέτησε ως μουσικός, βιβλιοθηκάριος και περιστασιακή νοσοκόμα.
Ανεξάρτητα από τους ρόλους ή τις τοποθεσίες υπηρεσίας τους, οι Αφροαμερικανές που υπηρέτησαν κατά τη διάρκεια του Β ‚Παγκοσμίου Πολέμου συχνά έλκονταν από τον στρατό για λόγους πέρα από το πατριωτικό καθήκον. Η ζωή με τη στολή πρόσφερε ευκαιρίες για απασχόληση και εξέλιξη που συχνά αρνούνταν στις Αφροαμερικανές σε άλλους τομείς. Σε αντίθεση με πολλές λευκές γυναίκες, που μπορεί να είχαν το προνόμιο να επιλέξουν τη στρατιωτική θητεία για την περιπέτεια που πρόσφερε αντί για το μισθό, οι Αφροαμερικανές που αναζητούσαν δουλειά πέρα από τις περιορισμένες επιλογές στον πολιτικό κόσμο βρήκαν λύση στις ένοπλες δυνάμεις.
Ωστόσο, οι ευκαιρίες εντός του διαχωρισμένου στρατού εξακολουθούσαν να είναι εγγενώς περιορισμένες, και μόλις εντάχθηκαν, οι Αφροαμερικανές αντιμετώπιζαν συχνά έντονες προκαταλήψεις και κακομεταχείριση τόσο από τον γενικό πληθυσμό όσο και από διοικητές και στρατολογημένους άνδρες. Αποκλείστηκαν από τις ανταλλαγές βάσεων, τις αίθουσες και τις Λέσχες Αξιωματικών. αναγκάστηκαν να οδηγούν σε χωρισμένα αυτοκίνητα Τζιμ Κρόου ενώ ταξίδευαν με τρένο με στολή. Και τα δυο Ντόροθι Τζένκινς και Όλιβερ υπενθύμισαν στις προφορικές τους ιστορίες ότι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου αντιμετώπιζαν περισσότερο σεβασμό από τις αφροαμερικανές στρατιωτικές και η Τζένκινς παραλίγο να δεχτεί επίθεση από έναν λευκό στρατιώτη που εξοργίστηκε από τις ρίγες του αξιωματικού στη στολή της. Νοσοκόμα στρατού Oneida Miller Stuart έγραψε στα απομνημονεύματά της για τις πολλές φορές που υπέμεινε φυλετικά επίθετα που εκτοξεύτηκαν στο δρόμο της, συνήθως από τους δικούς της ασθενείς.
Η κακοποίηση που υπέστησαν αυτές οι γυναίκες ενώ υπηρετούσαν την πολιτεία έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία εκείνων που υπηρέτησαν στο εξωτερικό με το 6888ου. Έβελιν Τζόνσον θυμήθηκε ότι δεν υπέστη ποτέ διακρίσεις κατά τη διάρκεια της διαμονής της στην Ευρώπη, αν και εκείνη και άλλοι αντιμετώπισαν την περιέργεια και την άγνοια των Άγγλων πολιτών που δεν είχαν συναντήσει ποτέ πριν Μαύρους ανθρώπους.
Καθ‘ όλη τη διάρκεια του εξαντλητικού ρατσισμού και του μισογυνισμού —για να μην αναφέρουμε τις απαιτήσεις της υπηρεσίας εν καιρώ πολέμου— αυτές οι γυναίκες επέμειναν. Το να επιβιώνεις και να ευδοκιμεί σήμαινε να υιοθετήσεις μια στάση στεγανότητας. Vivian “Millie” Bailey θα υπενθυμίσει στον εαυτό της, «Δεν με βρίζουν, βρίζουν τον τόνο του δέρματός μου». Αν και μπορεί να αγνοούσαν τις καθημερινές κοροϊδίες των μεγαλομανήδων, η Μπέιλι και οι συνάδελφοί της υπηρέτριες δεν απέφυγαν να αμφισβητήσουν τον πιο συστημικό ρατσισμό. Οι παρουσιαζόμενες συνεντεύξεις είναι γεμάτες με αφηγήσεις στις οποίες αυτές οι γυναίκες απελευθέρωσαν χώρους, αμφισβήτησαν πολιτικές που εισάγουν διακρίσεις ή αντιστάθηκαν σε λευκούς αξιωματικούς, όπως όταν η Μπέιλι αντιστάθηκε σε έναν ανώτερο αξιωματικό που προσπάθησε να την εξαναγκάσει σε άδικα στρατοδικείο μιας γυναίκας υπό τις διαταγές της.
Σε μία από τις τρεις προφορικές ιστορίες της VHP, 6888ου Βετεράνος του Κεντρικού Ταχυδρομικού Τάγματος Άλις Ντίξον υποστήριξε, «Δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται, και έτσι έκανα πολύ καλά. Πολλά από τα κορίτσια αναστατώθηκαν και αρρώστησαν και ήθελαν να πάνε σπίτι, αλλά είμαι ακόμα εκεί έξω και τσακώνομαι». Αν και η Ντίξον τοποθετούσε τον εαυτό της σε αντίθεση με τους συνομηλίκους της που δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν μέσω της εκπαίδευσης, τα λόγια της ακούγονται αληθινά για όλες τις γυναίκες που εμφανίζονται στο «Αποφασισμένος να εξυπηρετήσει», και γενικά για τις αφροαμερικανίδες. Καθ‘ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας τους, η Ντίξον και οι σύντροφοί της «πολεμούσαν ακόμη εκεί έξω»—όχι μόνο για την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ, αλλά για την ισότητα ευκαιριών για το φύλο και τη φυλή τους και για την αναγνώριση της απίστευτης δύναμης και των επιτευγμάτων τους.
Η VHP είναι πολύ περήφανη που αυτές οι ιστορίες Αφροαμερικανών γυναικών αποτελούν μέρος του αρχείου μας και ελπίζουμε να αυξήσουμε τις εκμεταλλεύσεις μας σε αυτόν τον τομέα. Εάν γνωρίζετε μια Αφροαμερικανή που υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του Β‘ Παγκοσμίου Πολέμου (ή οποιαδήποτε στιγμή), σκεφτείτε να δωρίσετε μια προφορική ιστορία ή πρωτότυπο υλικό που αφηγείται την ιστορία της υπηρεσίας της. Μάθετε πώς στο www.loc.gov/vets.
